Camelus bactrianus

W Mongolii występuje wielbłąd dwugarbny. To duże zwierze: osiąga 230 cm wysokości, waży do 650 kg. Są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie: mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku.  Dwa garby na grzbiecie są wypełnione tłuszczem a nie wodą jak się powszechnie twierdzi. Mają podzielona górną wargę i długie rzęsy chroniące oczy przed piaskiem. Mają dwa palce które są wstanie rozszerzyć szeroko co również jest przystosowaniem do życia na pustyni. Grube futro pozwala zwierzęciu zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed upałem za dnia. Latem znosi upały sięgające ponad 50 stopni C, a zimą mrozy poniżej minus 45 stopni C. Żywi się nawet twardymi i suchymi częściami roślin, byle miał dostęp (przynajmniej co kilka dni) do wodopoju. A spragniony, potrafi w krótkim czasie wypić do ponad 130 litrów wody (jednorazowo do prawie 60 litrów). Co niezwykłe, potrafi zaspokoić pragnienie nawet słona wodą, której na pustynnych i stepowych jeziorach i zastoiskach Mongolii nie brakuje. Zazwyczaj formuje stada od 5 do 30 osobników którymi przewodzi samiec. Sezon rozrodczy przypada na jesień. Samice owulują do 36-48h po inseminacji (min 1 ml). Ciążą trwa 13 miesięcy. Młode pojawiają się w marcu i kwietniu. Dojrzewają płciowo ok 3-5 roku życia. Do 1,5 roku są pod opieką matki.
Mongolia jest jednym z dwóch państw na świecie, gdzie występuje, obok formy udomowionej, także dziki wielbłąd dwugarbny(Chavtgaj) – baktrian. Największa znana dzika populacja tych zwierząt - żyjąca na pustyni Gobi - liczy około 1000 sztuk. Niestety populacja wielbłądów w Mongolii maleje z roku na rok przy wzroście populacji innych gatunków które są bardziej wybiórcze jeśli chodzi o pożywienie co może w przyszłości zachwiać gospodarką roślinną.

Chomiec mongolski

Chomik mongolski jest aktywny wczesnym wieczorem i nocą. Zjada nasiona i owady. Bude krótkie nory z kilkoma wyjściami. Na czas zimy gromadzi w nich nasiona. Rozmnaża się od kwietnia. W ciągu roku występują 2–3 mioty po 4–9 młodych

Mongolskie koniki

Konie mongolskie są niewysokie niektórzy nawet zaliczają tą rasę do kuców.Mają małe ale bardzo wytrzymałe kopytka które radzą sobie nawet w galopie na kamienistym terenie. Żywią się wyłącznie trawą ale pomimo to mają okrągłe brzuchy. Wyglądają jak prymitywna rasa koni, trochę jak konie przewalskiego tylko bez pręgi pośrodku grzbietu.Dzięki temu że Mongołowie ścinają ogierom grzywy bardzo łatwo nawet z daleka odróżnić klacz od wałacha. Podczas jazdy konnej najważniejszą pomocą jest głośne ,,czuu!" które działa jak dodanie łydki. Klacz w Mongolii ma jeszcze jedną rolę, z jej mleka produkuje się piwo! Kumys jest wynikiem fermentacji alkoholowej cukru mlecznego. Smak jest odrobinę kwaskowaty ale czego się nie robi dla procentów.

Jak!

Jak należy do rodziny wołowatych. Stada zazwyczaj składają się z samic i cieląt, młode samce dołączają się na okres rui. Stare samce żyją oddzielnie w mniejszych stadach. Dorosłość osiągają pomiędzy 6-8 rokiem życia. Domowe jaki mogą dożyć nawet 25 lat.
Ruja jaków domowych występuje cyklicznie, od jednej do czterech na rok. Każda trwa około 20 dni, w okresie letnim. Szacuje się, że do 75% samic zachodzi w ciążę już podczas pierwszej rui. Podczas rui u samic występuje obrzęk sromu, zaczerwienienie pochwy, produkcja wydzieliny z pochwy, podniesiony ogon i częste oddawanie moczu. Zakłada się, że cykl rozrodczy jaków dzikich jest zbliżony do jaków domowych. Ciąża trwa od 250 do 278 dni. Przedwczesny poròd z niewiadomych przyczyn może wystąpić u około 5-10% samic jaków domowych. Po porodzie anestrus trwa około 125 dni. Większość cieląt rodzi się od połowy maja do końca czerwca; zazwyczaj jedno na 2 lata lub rzadziej. Najwyższa płodność u samic jaka domowego występuje między piątym a szóstym rokiem życiem, spada po roku dziewiątym.
Jaki są świetnymi zwierzętami hodowlanym zwłaszcza na zimnych terenach Mongolii ponieważ świetnie radzą sobie w niekorzystnych warunkach środowiska takie jak niedobór paszy, niedostatek tlenu w wysokich górach czy bardzo niskie temperatury. Występują dwa mieszańce jaka z innymi gatunkami: dzo-krzyżówka z bydłem domowym oraz yakalo-krzyżówka z bizonem amerykańskim. Samce dzo są bezpłodne natomiast samice można dalej krzyżować z bydłem.

Mongolska koza wysokogórska

Mongolska koza jest niewielka ale jest kolejnym bardzo wytrzymałym zwierzęciem, potrafi wytrzymać mróz do -50 stopni Celsjusza. Nawet przy krótkim ciepłym sezonie jest w stanie sobie poradzić wspinając się po klifach i górzystych terenach w poszukiwaniu najlepszej zieleniny. Wykorzystywana jest na mięso oraz do produkcji mleka które jest bardzo podobne w składzie do ludzkiego. Dostarcza poza mięsem i mlekiem jeszcze jeden cenny produkt jakim jest kaszmir. Wyróżniamy 5 odmian kóz w Mongolii: Alasan (Alashanzuoqi), Arbus, Erlangshan, Hanshan i Wuzhumuqin. Pierwsze trzy produkują kaszmir bardzo dobrej jakosci, dwie ostatnie wykorzystywane są do większej produkcji ale gorszej jakości kaszmiru.